Χριστός Ανέστη, Αδελφοί…….

του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ είναι ένα γεγονός που δύσκολα το παραδέχεται κανείς με την επίκληση της λογικής. Ακόμη και οι Μαθητές απίστησαν όταν οι Μυροφόρες τους ανήγγειλαν ότι είδαν τον Αναστημένο Κύριο. «Εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών και ηπίστουν αυταίς» (Λουκ. κδ, 11). Και πολλοί από τους μετέπειτα χριστιανούς μέχρι και σήμερα επέλεξαν να παρακάμψουν την ουσία του ζητήματος. Περιόρισαν τις αξιώσεις της χριστιανικής των πίστεως σε εφήμερες πρακτικές, σε ηθικολογικές καθηκοντολογίες, και είδαν και την Ανάσταση σαν θεωρητική και ιδεολογική μόνο σύλληψη. Έτσι όμως δεν έφθασαν ποτέ στη ρεαλιστική την αναστάσιμη βιωματική εμπειρία. Δεν ένιωσαν τι σημαίνει το «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…» και δεν απέκτησαν προσωπική σχέση με τον Αναστάντα Χριστό ώστε να γευθούν τους καρπούς της Αναστάσεώς Του στη ζωή τους.
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ βεβαιώνει την ήττα του θανάτου και της φθοράς. «Θανάτω θάνατον πατήσας» ψάλλουμε τώρα και το εννοούμε. Όμως τι σημασία μπορεί να έχει για τον άνθρωπο της καθημερινότητας αυτή η βεβαίωση, όταν ο ίδιος καθημερινά βιώνει την τραγική συνέχιση του θανάτου; Είναι δυνατόν το Πάσχα, αυτή η λαμπρή και θριαμβευτική νύκτα, να είναι απλώς μια στιγμιαία διαφυγή από την πραγματικότητα και σε λίγο να ξαναεπιστρέφουμε στη ρουτίνα της ίδιας θλιβερής πραγματικότητας; Κι αυτό δεν είναι μια αυταπάτη, ένας ψεύτικος αντικατοπτρισμός; Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει για πολλούς και με τα άλλα μηνύματα της Ανάστασης; Με την Καινή Ζωή, με το Φως, με την Ελπίδα, με τη Χαρά που όλα είναι καρποί της, για όσους από εμάς πιστεύουμε; Τί τελικά μπορεί να σημαίνει για μας η Ανάσταση του Χριστού; Ή μάλλον πώς μπορούμε να νιώσουμε όλα αυτά σαν πραγματικότητες;
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ μπορεί να ισχύει και για τον άπιστο, αλλά ως μια αυταπάτη, γιατί ακούει μόνο λόγια, παρακολουθεί μερικές ακατανόητες τελετές και τις ερμηνεύει μόνο επιφανειακά. Για τους πιστούς όμως, όλα αυτά δεν είναι μόνο ευκαιρίες τερπνής σχόλης. Είναι μια προσωπική εμπειρία, το αποτέλεσμα της πίστεως. Η Εκκλησία μάς εκάλεσε να βιώσουμε τα Θεία Πάθη, ως σημερινά, και να γίνουμε συνοδοιπόροι του Ιησού προς το Γολγοθά, σήμερα.
Μας παρώτρυνε να ζήσουμε το μαρτύριο του Σταυρού και να νιώσουμε μέσα μας ότι «ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Για μας το Πάσχα δεν είναι μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος. Είναι μια αληθινή, βιωματική, εμπειρική συνάντηση με τη Ζωή, με το Φως, με τη Χαρά που είναι ο Αναστημένος Χριστός της Εκκλησίας. Αυτός που είπε «ουκ αφήσω υμάς ορφανούς» και «μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας». Όσοι μπορούμε να το νιώθουμε αυτό με πίστη στη ζωή μας δικαιούμεθα να λέμε «Χριστός Ανέστη, Αδελφοί».